کسانی که لحظات عمرشان را توام بارضایتمندی و شادابی سپری می کنند، دارای تفکراتی مثبت هستند و از قدرت تصمیم گیری فوق العاده ای برخوردارند. این قبیل افراد هیچ گاه برخلاف خصلت ذاتی و تعلقات پاک فطری خود عمل نمی کنند. تجاربی که در زمینه های مختلف کسب می کنند، متناسب با معیار زمان و هنجارهای اجتماعی رقم خورده است. چرا که در راس خانواده خود از پدر و مادری متعهد و آشنا به مسائل روز جامعه برخوردارند. تحولات پیچیده اجتماعی در زمینه های مختلف، این سوال را در اذهان تداعی می کند که تعلیم و تربیت جوانان درمحیط منزل و اجتماعی بزرگتر از آن یعنی مدرسه یا جامعه چگونه و به دست چه کسانی برنامه ریزی می شود و با توجه به آمار مطرح شده مبنی بر اینکه تا حدود زیادی شخصیت جوانان در اجتماع شکل می گیرد الگوی رفتاری و معیار شخصیتی آنان چه کسانی هستند و تا چه اندازه از اعتبار و محبوبیت عمومی برخوردارند؟ مسئولین امر در انتخاب مربیان، معلمان و دبیران که به صورت زیربنایی با پرورش استعداد نسل آینده سر و کار دارند، تا چه حد دقت نظر دارند، منتخبین از چه ویژگی های ارزشمندی برخوردارند؟ آیا توانایی ایجاد یک فضای آموزشی خلاق، صمیمی و فراگیر را دارند؟ چرا که می دانیم غفلت و کوتاهی در زمینه های آموزشی به هر دلیل موجب آسیب پذیری جامعه جوان می شود. آموزش و پرورش با آگاهی کامل از موقعیت حساس کنونی و با علم به اینکه دسترسی به اطلاعات اجتماعی و بین المللی از طریق کامپیوتر و اینترنت آنقدر ساده و روان است که دانشمندان و متفکران عصر حاضر، جهان را به دهکده ای کوچک تشبیه کرده اند، مسوولیتی بس خطیر در حوزه فرهنگ دارد. در همین راستا سرمایه گذاری معنوی و فضاسازی آموزشی و فرهنگی با سیاست گذاری صحیح و مدون برای جوانان یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. مطمئنا دورنمای این حرکت رو به پیشرفت را می شود در خلاقیت های فرد فرد این جوانان مشاهده کرد. مسوولین آموزش و پرورش آگاه باشند هر بودجه ای در مجلس برای ارتقای سطح آموزشی تصویب می شود، باید دقیقا در وقت مقرر هزینه گردد و نتیجه عملی آن با هماهنگی و توسط دلسوزان ذی ربط مورد ارزیابی قرار گیرد. باید پذیرفت که نیمی از نتایج مثبت در حوزه آموزش و پرورش تنها با بودجه کافی قابل حل خواهد بود. سرمایه گذاری فرهنگی هیچ گاه هدر نمی رود، بلکه نتایج گران بهای آن در آینده نه چندان دور هویدا می گردد. شاید تصور عده کمی از افراد عادی جامعه نسبت به کادر آموزشی آموزش و پرورش این باشد که معلمان صرفا مسوولیت تدریس تعدادی از دانش آموزان را برای ساعتی از روز به عهده گرفته اند و این زمان نیز مانند زمان های دیگر خواهدگذشت. حال آن که برداشت حقیقی از این امر چیز دیگری است. ما به این حقیقت واقفیم که پدران و مادران در واقع ثمره های زندگی خویش را به صورت امانت به دست ما می سپارند. فرزندانی که آیینه تمام نمای زندگی ما هستند; صاف و زلا ل و بی آلا یش و ما باید در حفظ و نگهداری این امانت حساس و شکننده در تمام مقاطع مختلف تحصیلی بکوشیم و غبار و زنگار جهل و بی سوادی را از روی آنان بزداییم، تا تبسم رضایت را در چهره های آنان ببینیم. آنان به حمایت همه جانبه ما نیاز دارند از جمله در تعلیم و تربیت و آموزش منظم و احساس مسوولیت ما نیز از آنان غافل نیستیم و سعی می کنیم که در جریان کوچک ترین مسائل و مشکلا ت آنان قرار بگیریم تا در جهت رفع آن ها بکوشیم و اگر فراز و نشیبی در زندگی آنان به وجود آید، باید به آنان تفهیم کنیم که همه این ها راز و رمز زندگی است و باید با آن کنار آمد.
دانش آموزان ما، آینده سازان این مرزو بومند و باید آن گونه که شایسته آنهاست ساخته شوند.باید سخت کوش وباصلابت باشند و به پیشرفت کشور در هر زمینه ای کمک بکنند. چرا که همه ما می دانیم که جامعه خوب یافتنی نیست بلکه ساختنی است. انسان های خوب نیز یافتنی نیستند بلکه آن ها را باید ساخت.